اشعار

یادت دوباره کرد، بر این ذهن من خطور            مثل هـمـیشه گوشه چـشـمم شده نمـور

وا کرده‌ام دهـان به ثـنـا و شکـوهـتـان            جاری شده به روی لبم واژه‌هـای نـور

باید برای عرض ارادت به محـضرت            از کردگارتان طلبـم رخصت حـضور

آغاز می‌کـنـم سـخـنم را به نـام عـشـق            بی‌بی سلام و عرض ادب، زینبِ صبور

تو آمدی و شد همه دلهـا پُـر از شعـف            بیت علی و فاطمه هم غرقِ در سرور

تو آمدی و حُسنِ حسن، حُسنِ مطلعـت            شد نیمه حسین در این خانه جفت و جور

ای اسوه حجاب و حـیا، عـفّـت و وقار            ای جانشین فاطـمه چـشمِ بد از تو دور

ای کـوه صبر، کعـبه غـم، زینتِ عـلی            مـانـنـدِ مـادرت شـده‌ای مـایــۀ غــرور

من محو این حماسه و این عشق می‌شوم            وقـتی که زنـدگیِ تو را می‌کـنم مـرور

در کـربـلا مـقـامِ رفـیعـت گـرفـت اوج            باید نکـرد سـاده از این مـرحله عـبور

بودی مطیعِ محض حسین و مطیعِ یار            تسلـیمِ امر و نهـیِ ولی در هـمه امـور

نقشِ تو روز واقعه شرحش حکایتی است            صدها رساله گردد و صد جزوه قطور

امـا بـه شـام مـرتـبـه‌ات فـرق مـی‌کـنـد            حیدر نمـود در همۀ صحـنه‌ها ظـهـور

دیدند دشـمنان که چـگـونه سـپـر شـدی            با جـان خـود برای هـمه زینبِ غـیـور

دیـدند که چگـونه عـقـیله خـروش کرد            غرید و داشت خطبۀ او اقـتدار و شور

آن خطبه‌ها اساسِ حکومت ز ریشه کند            گردیده بود محشر و گویی دمید صور

این دخترِ علی‌ست که با این صلابتـش            ویران نمود با نفَـسش کاخِ ظلم و زور

طاغوت شد مچاله و بیـچـاره شد یـزید            گردیده بود خار و در افـتاد مثـل مـور

امّیدِ دشـمـنان به شـکـستِ عـقـیـله بود            بُردند عـاقـبت هـمه این آرزو به گـور

حالا هـنوز پـرچم زینب به قـله‌هـاست            چـشمِ تـمـامِ حـرمـلـه‌های زمـانـه کـور

به به برای مرتضی جان آمده جان آمده            از دامن زهـرا یکی مهر درخشان آمده
کوثر ز کوثر باشد و زینت برای حیدرست            از بهر دیدارش نبی با روی خندان آمده

جبریل آورده زمین نامش زسوی کردگار            جن وملک بهر تـماشایـش فـراوان آمده

غرق شعف باشد حسن، خندان شده روی حسین            از بهر آنها خواهری چون روح و ریحان آمده
مولود بی مثل است او، نام نکویش زینب است            درمجمـع آل عـلی شـمع شـبـسـتان آمده
او بی معـلم عالـمه، فخر بنی هاشم بود            بهر علی مرد سخن،دختی سخندان آمده
ارثش ز مادر عصمت و بُرده دلیری از پدر            صبرِ به هـنگام بلا با او به سامـان آمده
خورشید پنجم روز در، ماه جمادی اول است            زهرای ثانی مظهـر پاکی و ایـمان آمده
هر شیعه ای غرق شعف در روز میلادش بود            در مجلس شادی او شاد و گل افشان آمده
خوش باد در این روز خوش، شهر دمشق و آن حرم            بینیم مهدی را که چون مهر فروزان آمده

زینبِ کبری شدی تا عـشق را معنا کنی            کربلا را تا ابـد با اشـکِ خود احـیا کنی
روح بخـشیدی به آئـینِ پـدر بعد از نـبی            پیروی از مادرِ خود حضرتِ زهرا کنی

سوختی چون شمع در پای ولایت تا فقط            بیرقِ سرخِ حسین را در زمین بر پا کنی
ای علَم بر دوش از کـربـبلا تا شـامِ غـم            ای که با لبخندِ اشکت درد را زیـبا کنی
آمدی ای گـل نه تـنهـا زینتِ بـابـا شـوی            بلکه مهرت را به قلبِ عاشقانت جا کنی
در شبِ میلادت ای ماهِ دل‌افـروزِ حسین            من توسل کرده‌ تا قـلـبِ مـرا احـیـا کـنی
تو پیمبر دامـنِ زهـرا شـده مـعـراجـتـان            آمدی تا بابِ رحـمت را به رویم وا کنی
تـو رسـولِ مُـرسـلِ کـربـبـلای غـربـتـی            با سرِ بالای نـیـزه نیـمه شب نجـوا کـنی
در لـبـت آوازِ سـرخِ کـربـلا، آهِ عـطـش            دشتِ خونِ تشنه را با اشکِ خود دریا کنی
در زمـینِ کـربـلا تـحـتِ ولیِ امـرِ خـود            اقتدا بر مادرت در ظهـرِ عـاشـورا کنی
ای تـماشـایـی‌تـرین زیـبـاییِ صـبـرِ خـدا            ای که با گوشه نگاهی هر دلی شیدا کنی
در زلالِ معـرفت بی‌انـتهایی چون عـلی            این همه درد غـریـبی را کجا انـشا کـنی
زینب ای اُمّ المصائب اسوۀ صبر و رضا            هستیات را داده‌ای تا عشق را معنا کنی
کربلا بـا یـاد تو در چـشـم‌ها زیـبـا شـده            چونکه با اعجازِ نطقت ظلم را خنثی کنی
ای که راضی بر رضای حق، ممنونیم اگر            نامِ ما را در ردیفِ عـاشـقان امضا کنی
ما مدافع بر حریمت گشته‌ایم از جان و دل            کن دعا شاید شهادت را نصیبِ ما کنی!

شروع می‌شود این شعر تازه با زینب            مگر که گوشه چشمی کند به ما زینب
هـزار فـاطـمـه گـفـتـم هـزار تـا زینب            سـلام حـضـرت بـانـو سـلام یـا زیـنب

بـه غـیـر تو ز تـمـامی خلق دل کـنـدیم
به چـادر تو هـمیـشه دخـیـل می‌بـنـدیـم

حـیـا به پـاکی تو اقـتـدا مـکـرر داشت            علی به یمن تو در خانه‌اش دو کوثر داشت
خوشا بحال حسینی که چون تو خواهر داشت            و با تو فـاطـمه آئـیـنه در برابر داشت

می‌آیـد از گـل سـجـادۀ تـو عـطـر خـدا
فــدای نـافـلـه‌هـایـت عــقــیــلـۀ طــاهـا

اراده کرد خدا تا به عـشـق جـان بدهد            به خاک سـرد زمـیـن نور آسمان بدهد
تـو را نـشـان تـمـام پـیـمـبــران بــدهـد            که پیـش صبر شما صبر امتحـان بدهد

به آستان شما کوه سـجـده خـواهـد کرد
و هر مجاهد نستـوه سجده خواهد کرد

تو آمدی و کس و کار من شدی بی بی            میان حـادثـه‌هـا شـیـر زن شدی بی بی
شبـیـه مـادر خود ممتحـن شدی بی بی            کـسای روی سر پـنج تن شـدی بی بی

همیـشـه ذکر لب اهل بیت نام شماست
منم غلام کسی که خودش غلام شماست

ظهـور عـزّت پـروردگـار خـطـبـۀ تـو            کلاس صبـر، کلاس وقـار خـطـبـۀ تو
قـرار داده به هر بـی‌قـرار خـطـبـۀ تو            دمی شد از دودم ذوالـفـقـار خـطبـۀ تو

کشانده‌ای تو به حـیرت همه نظرها را
زبـان سـرخ تو بر بـاد داده سـرهـا را

پـنـاه امـت پـیـغـمـبـر اسـت چـادرتـان            زمان وحـشت ما سنگر است چادرتان
یقین که فاتح صد خـیـبراست چادرتان            و سایـبان وسط محـشر است چادرتان

ندیـده مردی دوران به مـردی این زن
که رفته است به جنگ عقیده با دشمن

اگرچه رنـج و بـلا دیـد جـا نـزد اصلا            به راه عـاشـقی‌اش پـشت پا نزد اصلا
به جز حسین کسی را صدا نزد اصلا            و دست رد بـه غـم کـربـلا نـزد اصلا

درست مثل عـلی در نبردها غوغاست
شجاعتش بخدا چون شجاعت زهراست

عـقـیله بود ولی در حصار غربت بود            هجوم درد به قـلـبش ورای طاقت بود
همیشه سهمیه‌اش از جهان مصیبت بود            دلش شکـسته گـودال بود و غارت بود

نرفـته است ز یـادش هـجـوم سر نیـزه
سری که ذبح شد از پشت و رفت بر نیزه

تا خودِ صبح از سرور عشق، بیداریم ما            ما لبِ پیـمانـه‌ایم از بـاده سرشـاریم ما

هُرم خورشید آمد و میخانه را تبخیر کرد            پس شبـیه ابـر، در پیـمانه می‌بـاریم ما

ما سیاهی لشکر عشقِ حسین و زینبیم            مفـتخـر هـستـیم که گـرمی بـازاریم ما

ثروت اصلی ماها خاک پای زینب است            تربتش اعلاست؛ پس دیگر چه کم داریم ما؟!

در حقـیقـت شاه، اما در لـباس نوکریم            ظاهـراً سـرباز، اما کهـنه سـرداریم ما

ما فـدایی‌های اربـابـیم و بانـوی دمشق
گَردِ راه زینـبـیم و زیر جاروی دمشق

ما همه دلدادۀ عشقیم و دلبر زینب است            هرچه که از عشق گفته می‌شود در زینب است
در بیان وصف او اعجاز، کم می‌آورد            آنکه باشد رتبه‌اش مافوق باور زینب است
اولین و بهترین شخصی که می‌آید به ذهن            در زمان گفتن معنای «خواهر» زینب است
خطبه که می‌خواند، پرسیدند از خود کوفیان            زینب کبراست حیدر؛ یا که حیدر زینب است؟!
عاشق و معشوق یک روحند، اما در دو جسم            او حسین است و حسینش هم سراسر زینب است

بر لب ما نوحه خـوان‌ها معنی دَم آمده
شور می‌گیریم، چون شور محرم آمده

آمده از عرش، جانان حسن؛ جان حسین            آنکه بیمار حسن هست و پریشان حسین
پنج تن را حق خلاصه کرده در یک شیر زن            پس تمام عشق، آمد روی دامان حسین
وحی نازل شد میان رحل آغوش حسین            آیه‌ای از کـوثـر آمـد بیـن قـرآن حسین
گر چه در آغوشِ یارش گریه‌اش بند آمده            هست اما تا هـمیـشه ابرِ بـاران حسین
با برادر گفت که من آمدم غصه نخور!            حرف می‌زد چشمِ او با چشم گریان حسین

اولـین دیـدار اینـجـا بـود، امـا آخـرش
بود در گودال، آنجا که جدا می‌شد سرش

از آن روزی که این زیبنده زینب نام می‌گیرد          فقط از چشم‌هایِ یک نفر الهام می‌گیرد

محمّد نه، علی نه، فاطمه نه، مجتبی هم نه          فقط پروانه در آغوشِ گُل آرام می‌گیرد

گـلستانِ علی با او شمیمِ دیگری دارد          شقایق دارد از چشمانِ لاله جام می‌گیرد

علی می‌بوسد از پیشانی‌اش آیاتِ کوثر را          علی در آیِنه« تکبیرة الاحرام » می‌گیرد

روایت می‌کند « الجارُ ثُمَّ الدّار» را باران          که چترِ مهربانی بر سرِ ایتام می‌گیرد

دلِ خونِ حسن با خنده‌اش آرام خواهد شد          کرامت از کنارِ نـامِ او اکرام می‌گیرد

یقین دارم کلیدِ کربلا در دستهایِ اوست          که در این راه زینب اختیارِ تام می‌گیرد

نمازِ سرخِ عاشورا پس از هفتاد و دو رکعت          فقط با سجده‌هایِ سبزِ او فرجام می‌گیرد

گلی که خنده‌هایش را ندیده دیدۀ خورشید          حجاب از خارِ صحرا هم شباهنگام می‌گیرد

اگر روضه بخواند خیزران هم اشک می‌ریزد          اگر زینب بخواهد معجزه انجام می‌گیرد

شکوهش می‌کند خم قامتِ گلدستده‌ها را هم          به زیرِ گامِ او ویرانه استحکام می‌گیرد

چراغِ خطبه‌هایش ظلمِ شب را کور خواهد کرد          چنان که صبحِ صادق انتقام از شام می‌گیرد

خبر در امتدادِ چشم‌هایش می‌رسد از راه          می‌آید ننگ را از دامنِ اسلام می‌گیرد

خـانـۀ فــاطـمـه امـروز تـمـاشــا دارد            تــحـفـه‌ای از طـرف عـالـم بـالا دارد
سجدۀ شکر علی دارد و این؛ جا دارد            پس از این خون خدا زینب کبرا دارد

کـوثـر جان نـبـی کـوثـر دیـگـر آورد
هـمـسر شیـر خـدا فاطمه دخـتر آورد

رونق خانۀ زهراست سر و جان به فداش            اولین دختر مولاست سر و جان به فداش
کوثر دوم دنیاست سر و جان به فداش            شاهد غربت باباست سر و جان به فداش

اسـوۀ صبـر و وفـا دخـتـر زهـرا آمـد
مـژده ای اهـل ولا زیـنب کـبـری آمد

این که ویرانۀ دلها ز غمش آباد است            این که هاجر به کنیزیِ درش دلشاد است
این که آیینۀ زهـرا و عـلی بنیاد است            این که در صبر و وفا بر همگان استاد است

این که زینِ اَب و هم قافلۀ پنج تن است
شافع روز جزایِ من و امثال من است

هاجر و آسیه، حوّا همگی خاک درش            علی و فاطمه محو رخِ همچون قمرش
کفـو زهرا بود و هاشمیان گرد سرش            او علمدار حسین است و حسین در نظرش

از ولادت هـمه دم پـشتِ بـرادر بـوده
ذوالـفـقـار سخـنـش حـیـدرِ دیگر بوده

صـدف آل کـسـا حـضـرت زینب آمـد            دخـتر شـیر خـدا حـضرت زیـنب آمد
گـهـر آل عــبـا حـضـرت زیـنـب آمـد            قـاصـد کـربـبـلا حـضـرت زیـنب آمد

از ســفــر آمــده و داغ بــــرادر دارد
با خود هفتاد و دو تا نامۀ بی‌سر دارد

تو پرستاری و عالم همه بیمار تو شد            مـا گرفـتار تو اربـاب گـرفـتار تو شد
یوسف فـاطمه راهی سرِ بازار تو شد            نام دین مانده اگر مانده از ایثار تو شد

ما مسلـمان شدۀ هـمّـت و ایـثـار توأیم
از ازل تا به ابـد جـمله بدهکـار توأیم

خاطرت جـمع کـنار حرمت ما هستیم            جان نـثـار تو و ذریـۀ زهـرا هـسـتـیم
این عجب نیست که ما شیعۀ مولا هستیم            دست داعش نرسد بر حرمت تا هستیم

نه فـقـط بهـر بـقـایِ حـرمت سربازیم
وسـط خاک بـقـیع پنج حـرم می‌سازیم

خورشیدِ عرش و أرض و‌ سما آفریده شد            عـشـقِ خـدا و شـیـرِخـدا آفـریـده شـد

اسـطــورهٔ نـجـابـت و دردانــهٔ وقــار            مـحــبــوبـهٔ تــمـام نـمـا آفــریــده شـد

از اقـتـدارِ چـادر او کـعـبه شرم کرد            آئـیـنـه دارِ حُجـب و حـیا آفـریـده شد

بر دستهـای عـالـمِ بـالا نگـین نشست            دُرّ رکــابِ آل کـــســا آفــریــده شـــد

زینب رسید و پـشتِ درِ خـانـهٔ عـلـی            گـرد آمـدیـم و خـیـلِ گـدا آفـریـده شد

جانم فـدایِ سـورهٔ وٱلعـصرِ فـاطـمـه            بسکـه صبـور بود… بلا آفـریـده شد

ذکر قـنـوتِ نافـلـه‌اش «یاحسین» بود            اصـلا بـرایِ کـرب وبـلا آفـریـده شد

سر را به سجده داشت به همراهِ کائنات            بر تـربتی که محـضِ شِفا آفریده شد!

ای قـبله‌گاه حور و ملک گاهـواره‌ات            می‌جـنـبد آسـمان و زمین با اشاره‌ات

ای درّ آبـــــدار یــدالــلــه، تـــا ابــــد            بـرپـاست در دیـار نـجـف یـادواره‌ات

این بیت را به فـاطـمه تـقـدیم می‌کـنم            بانـو مـبـارک است نـزول دوبـاره‌ات

زینب تو کیستی که به دیوان شاعران            پـیـدا نـمـی‌شـود مـثـل و اسـتـعـاره‌ات

خـاتـون کـنـیزهای شما بـرگـزیـده‌انـد            شد هـمـسـر خـلـیل خـداونـد سـاره‌ات

حق می‌دهم اگر که بیفـتد کلاه عـرش            با زل زدن به شـأن رفـیـع مـنـاره‌ات

دریـای بی‌کـران بـخـدا چـشـم آفـتـاب            یک بار هم ندیده به خوابش کناره‌ات

دین خطبه‌ای برای بقا خواست، باز نیست            در کار خـیر حاجت هیچ استخـاره‌ات

آب زنــیــد راه را آب حـــیــات آمــده           کـوثـر کـوثـر نـبی، عـلی صفات آمده
عـلـیـمـه و فـهـیـمـۀ فـاطـمـیـات آمــده           قمر به سجده رفته چون بدر جمیله می‌رسد

دیدۀ جهل کور شد زآنکه عقیله می‌رسد

جاه و جلال مصطفی، مُلکت و مال فاطمه           چشمۀ نوش مرتضی، آب زلال فاطمه
بزرگ؛ خواهر حسن، شهپر بال فاطمه           زنی به جز تو عشق را مرد سفر نمی‌شود
بی‌همگان بسر شود، بی‌تو بسر نمی‌شود

دامن پاک وحی جز وحی گهر نیاورد           نیّـرۀ نبی به جز شمـس و قـمر نیاورد
مـادر دهـر می‌سـزد دگر پـسر نیاورد           چه دختری که با دو صد شیر پسر برابر است
نبین که زینب است او، که خود علی دیگر است

چه زینبی که عرش را سریر خویش می‌کند           چه زینبی که صبر را اسیر خویش می‌کند
چه زینبی حسین را امیر خویش می‌کند           حسین زنده در دلِ جوش و خروشِ زینب است
علم زمین نمی‌خورد، علم به دوش زینب است

حُبّ علی است در دلش خلیل اگر خلیل شد           مریم اگر عفیفه شد، به فاطمه دخیل شد
بزرگ شد هر که در این بیت شرف ذلیل شد           در این سرا هزارها فضّه جلیله می‌شود
ولی میان این حرم یکی عقیله می‌شود

عـقل به زانـو آمد از درایتی که داشته           لال شده زبان از آن فصاحتی که داشته
خجل شده عبادت از عبادتی که داشته           عجب به بردباری و صبرِ دلِ شکسته‌اش
نـمـازهـا فـدای آن نـافـلـۀ نـشـسـته‌اش

به دستهای او اگر طناب گیر کرده است           شمر کجا، عقیله را حسین اسیر کرده است
رخت اسارت عمه را چقدر پیر کرده است           کـنـیز می‌شدم اگر سایۀ بـر سـرم نبود
عمه پس از حسین اگر مدافع حرم نبود

چه کسی مثـل تو آنـقـدر اُبهّـت دارد!؟            با خدایت چه کسی این همه اُلفت دارد!؟
خون ما پایت اگر ریخت، حکایت دارد            سر شکستن ز غـم عشق تو لذت دارد

هـمـچـو کـعـبه حـرمت نیز قــداسـت دارد

خـونـمان ریخته با عـشق شما در فکّه            تا ابـد هـست به دامـان سـتـم این لـکّـه
سوریه سیـنه سپـر کرده عجـم تا بلکه            زود آغــاز شـود حـمـلـۀ فــتــح مـکّـه

مثل عـباسِ عـلی، شیعه شجاعت دارد

شـرّشان یکـسره کـم می‌شود اِنـشاءالله            شهـرشان پُـر ز عَلَم‌ می‌شود اِنـشاءالله
مکـه هم مـال عـجـم‌ می‌شود اِنـشاءالله            و ‌بـقـیـعـی که حـرم می‌شود اِنـشاءالله

بنـویـسـید که این قـصه حـقـیـقت دارد

تو به عـشاق عـلی روشـنی قـبر شدی            جبلُ‌الرَّحمِه که بودی جبل الصبر شدی
گاه خورشید سماوات و گهی ابر شدی            اخـتـیاری نـشدم سائل تو، جـبـر شدی

بـه گـدای تــو ‌خــداونـد مـحـبـت دارد

شرف‌الشمس علی، ماه ثناگستر توست            کهکشان هم که خودش گوشه‌ای از محور توست
جبرئیل و همۀ عرش به زیر پَر توست            علت خـلقـت بابای جهان مـادر توست

شجره نامه‌ات ای سَرو چه شوکت دارد

آفـریـدند تو را رحـمت بـی حـد بـاشی            علی و فـاطمه، اصلا خود احمد باشی
آفـریـدنـد بـه یـکـتـایـی سـرمـد بـاشـی            از ازل تـا ابـدالـدهـر تـو بـایـد بـاشـی

به وجـود تو خـداونـد تـو عـادت دارد

ما که یک لحظه نکردیم در اوصاف تو شک            هرکسی نیست مرید تو و حیدر به درک
می‌رسد منتـقم و ظلم شود زهره ترک            می‌شود روی در کعبه «مدد زینب» حک

کعـبه خـیلی به ضریح‌ تو ارادت دارد

در رسیدن به خدا شد حرمت قبله‌ترین            سرزمـین تو بلاخـیز ترین جای زمـین
ای خـرابـات حـسیـنـیـه‌ات آبـاد نـشـین            صفر تا صد نظر توست اگر روح الامین

با غـلامـان شـمـا طـرح رفـاقـت دارد

تو بزرگی تو عظیمی تو جلیل القدری            تو که بالاتر از افـلاک و ‌شکوه بدری
تو که در مجـلس الله هـمیـشه صـدری            من و مدح تو!؟ به والله قسم «لا أدری«

هرچه گفتند در اوصاف تو صحت دارد

نفست گرم که با خـطبه قـیامت کردی            آن چهل روز چه مردانه امامت کردی
جبل الصبری و با صبر شهامت کردی            کوه را هم که خودت خوش قد و قامت کردی

هـنـر تـوست اگـر کـوه صـلابت دارد

حیف شد در همۀ کوفه کسی مرد نبود            هیچکس با تو ‌در آن شهر هماورد نبود
تـازه اصلاً خـبر از پـارچـۀ زرد نبود            هـمۀ کـوفـه به زیر قـدمت گـرد نـبـود

غضب چشم تو واللهه که وحشت دارد

بـخـت با قـافـلـۀ خـسـتـۀ تـو یـار نبـود            حق تو این هـمه نامـردی و آزار نبود
هیچکس چون تو به ارباب مددکار نبود            جـای اولاد عـلـی که سـرِ بـازار نبـود

بـخـدا ایـن هــمـه آزار قــبـاحـت دارد

پیداست از عفاف تو معصوم بودنت            از عـزّت مـدام تـو مـخـدوم بـودنـت

هـسـتی پـناه شیـعـه و آزادگـان دهـر            در اوج بی‌پـنـاهی و مظـلـوم بـودنت

ای انـعـکـاسِ طلعـتِ تـابـانِ پـنج تن            ای بازتابِ عـصمت و ایـمان پنج تن

ای مظهر شهامت و از خودگذشتگی            یک عمر، بی‌قرار و پریشان پنج تن

بـاران بی‌امـان حـیـا از تو می‌چکـید            یک عمر در محله کسی روی تو ندید

هـمـسایه‌ای نـدیـد کـسی بین خـانـه‌ها            گوید دمی طـنـین صدای تو را شنـید

جانم فـدای ستر جـمـیل و حجـاب تو            اصلا حـسابِ غـیر کجا و حساب تو

تا روز حشر هم که بخوانند سیره‌ات            مخـتـومـه ناپـذیـر بود این کـتـاب تو

شب ها زمان سیر و سفـرنامۀ تو شد            هر شب، به وقت نافله هنگامۀ تو شد

آری حسین گفت « ز یادت مبر مرا «           دلدادگی محـض به حق، جامۀ تو شد

آئـیـنه‌ای تو فـاطمه را پیـش چـشم ما            کـردی دفــاع، از عَـلـَم حـجّـت خــدا

او بر غدیر گشت مدافع به خون خویش            گـشـتی تو هم مـبـلّـغ پـیـغـام کـربـلا

مـرآت کـبـریـا شـدنـت در بـر یـزیـد            بـنـد دل از دل هـمـۀ روبه‌هان بـریـد

مثل پیـامبر که سخـنران شدی، شدند            لرزان ز صولت تو پـلـیدان شبیه بید

مات است دیدۀ تو به روی حسین و بس            پرواز می‌کنی تو به سوی حسین و بس

شرطت به ضمن عقد بُوَد حول این کلام            هستم همیشه خادم کوی حسین و بس

روح خوشی به خانۀ زهرا دمیده‌ است            باران اشتیاق ز پلکـش چکـیـده ‌است

مولای مان علی شده لایوصَف از شعف            گـویا صـدای آمـدن نـورسـیـده ‌اسـت

یکپارچه جواهری، ای بر پدر، نگین            سر تا به پات لوءلوء و پا تا سرت ثمین

خوشبو شبیه فاطمه، خوش رو چو مجتبی            مـحـبـوبـۀ اهـالـی ِافـلاک در زمـیـن

” زینب ” گذاشت نام تو را آفریدگار            ای آنکه شد مـعـلـم عـلـم تو کـردگار

هستی شجاع، مثل حسینت که شد شهید            ای قـدرت کـلام تو مانـنـد ذوالـفـقـار

ای زینت عـلـی، ثـمـر جان فـاطـمی            مـحــبـوبـۀ هـمـیـشـگـی آل هـاشـمـی

فرقی که نیست، بر حسنین است یا به تو            باران اشک، چون تو به آنها ملازمی

ای آیـت و مــفــسـر قــرآن کــربــلا            ای قـبـلـه گـاه دیـدۀ حــیـران کـربـلا

ناموس شیـعـیـان شده حالا حـریم تو            آنـجـاسـت قـتـلـگـاه مـریـدان کـربـلا

مسـکـین صـادقـی به در خانۀ عـلـی            از او طلب نمـود طـعـام و غـذا ولی

چـیزی نبود خـانـۀ شان غیر سهم تو            گفتی به صوت فاطمی‌ات؛ خوش نوا، جلی

مادر بده تو سهم مرا دست آن فـقـیر            طاقـت ندارم اینکه ببـیـنم ورا حـقـیر

ما هم گرفـته‌ایم دو دستان خـویش را            پیش تو کاسه وار… الا بضعة‌الامیر!

تک تک قلوب ما هـمه بانو برای تو            یک یک کنار هم سر ما فرش پای تو

ما هیچ، هر چه هست بُوَد مال اهلبیت            ای خواهر حسین، بهشت است جای تو

دوبـاره سایۀ حـق روی مردم افتاده            تـو آمـدی و زبـان از تـکـلّـم افـتـاده

بعید نیست که آدم به شوق پابـوست            به دام وسـوسه انگـیـز گـنـدم افـتاده

میان روی تو و ماه آسمان عمریست            جهـان به معـضل سوء تـفاهم افتاده

کـنار جزر و مد خـنده‌های دلچسبت            به جان حضرت دریـا تـلاطم افتاده

چو جان به سینه تورا می فشارد ارباب و            به گـونه‌هـاش دو چـال تبـسّـم افتاده

غـبار چـادر خود را تکـان بده بانو            که کـائـنـات به فـکـر تـیـمّـم افـتـاده

خـدا به کوثر خود کـوثری عطا کرده            برای مَظهـر حق مُظهـری عطا کرده

علی است مَظهر حق مُظهرش شده زینب            برای شیر عـرب گـوهری عطا کرده

مـقـربـــان الــهــی گــدای درگــاهـش            خـدا به خـیل ملک دلـبری عطا کرده

به خـنده، باز شده غـنچـۀ لـبان حـسن            که حق به شاه کرم خواهری عطا کرده

حـسـیـن آمـده قـنـداقـه را بـغـل گـیـرد            خدا به خـون خـدا لشگـری عطا کرده

دخیل یک نخی از معجـرش پیـمبرها

فـقـیـر یک نظـرش می‌شـوند اکـبـرها

چه دختری که سرا پا جمال فاطمه است            علیمه است و فهیمه، مثال فاطمه است

دوباره دختر خیرالبشر دلش شاد است            به یمن مقدم او خوب، حال فاطمه است

حقیقتی است که دختر به مادرش برود            چقدر چهرۀ او چون جمال فاطمه است

که هست؟ سبـط نـبی زینت دل حـیدر            که هست؟ دختر نیکو خصال فاطمه است

به شام و کرب‌و‌بلا طرز خطبه‌خوانی او            نـشان دهـنـدۀ اوج جـلال فـاطمه است

بــیـان کـنـنـدۀ قــرآن، مُـفـســر آیــات

بـگـیـر دست مـرا ای عـقـیـلـۀ سادات

نبی است زینت هستی و زینتش کوثر            علی است زینت عرش و تو زینت حیدر

تمام عـلت خلقت اگر چه فـاطمه است            تویی به حضرت ریحانه برترین دختر

تو آمـدی که تجلّی کـند صبـوری حق            به بحر عصمت و بحر حیا شدی گوهر

رسیده‌ای که ببخـشد خدا به "العفوت"            حــسـیـنـیـان گـنـه‌کـار را دم مـحـشـر

حسین فلک نجات است و کشتی ایمان            برای کـشـتی حـق ناخـدایی و لـنـگـر

بـدون هیچ مـعـلـم تو عـالـمـه هـسـتی

پـناهـگـاه ولایت چـو فـاطـمـه هـسـتی

از « غلام» خانه‌اش « مولا» اگر یادی کند           از محالات است « بنده» میل آزادی کند
از «خرابات» است چیزی به رعیت میدهند           حیف از آن که مستمندی قصد «آبادی» کند

رونق سائل یقینا در سماجت کردن است           سائل درمانـده حق دارد که فـریادی کند
دست خالی را کریمان بیشتر پر می‌کنند           شکرِ حق، سائل از این لطف خدادادی کند
به خودش رنگ خزان هرگز نبیند هرکسی           در بهـار زنـدگـانی رو به این وادی کند
شـیعه بایـد با غـم آل عـبا غـمگـین شود           با سرور و شادی این خـاندان شادی کند

شیعـۀ زهـرا و حـیـدر بهـتـرین امت اند
زینـبـیون باز هم جشن ولادت دعوت اند

وعدۀ کوثر خدا از عرش اعلی داده است           زینب کبری که نه، زهرا به زهرا داده است
فـاطمه سـرتا به پا و فـاطمه پا تا به سر           راضیه، مرضیه، هانیه و حورا داده است
مـادری را دخـتری پرهـیزکار و مؤمنه           مادری را دختری در اوج تقوا داده است
هم نفس، هم راه، هم دل، هم نشین و هم زبان           بـه عـلـیّ مـرتـضی اُمّ ابـیـهـا داده اسـت
مـادر عـیسی کجایی!؟ به علی و فـاطمه           حضرت حق مریمی با دو مسیحا داده است
آسمان از برکـتـش بار دگر جانی گرفت           با غبار مقـدمش رونق به دنیا داده است
زین اَب خـواندش خـدا بین تمام دختران           نـام زینب زیـنـتـی بر نام بابـا داده است
گاه می‌گوید حسین و گاه می‌گوید حـسن           یعـنی از بـدو تـولد دل به آنها داده است
زانوی هرکس در این دنیا رکاب او نشد           پس قدمگاهش عجب شأنی به سقا داده است
در دم و در بازدم هایش برکت جاری است           بانویی که روزی یک عمر ما را داده است

سـالـهـا در سـایـۀ الـطـاف او آســوده‌ایـم
ریـزه خـوار عـمۀ سادات زینب بـوده‌ایم

به پدر باشد هـمیـشه دخـتـران تاج سرند           از بـرادرها بـپرسی بی‌قـرار خـواهـرند
گرچه همواره پسر باشد عصای دست لیک           اکـثــر اوقـات دخـتـرهـا وزیـر مـادرنـد
در مقام و شأن و ارج و قرب این مولود بس           ناز این دردانه را زهرا و حیدر می‌خرند
چشم بر روی کسی غیر حسینش وا نکرد           بسکه این خواهر برادر عاشق یکدیگرند
این عقیله جای خود ذریه‌اش هم مثل او           در کرامت فاطمه و در شجاعت حیدرند
بچه‌های او ره صد ساله را طی کرده‌اند           بچه‌هـایش شافـعی از شافـعان محـشرند
زیر پایش را پیـمبر زاده‌ها جارو کـشند           خادمینش یک سر و گردن ز ما بالاترند

مثل او شاه نـجـف دیگـر ندارد دخـتری
«قدر زر زرگر شناسد قدر گوهر گوهری«

مدح او را با غزل با مثـنوی باید سرود           نذر او صد مثـنوی معـنوی بایـد سـرود
بهترین‌ها را همیشه «بهترینها» لایـق اند           بهتر از سعدی و شمس و مولوی باید سرود
شـاه بیت آفـرینـش دخـتر شـیر خـداست           در رثایش مصرعی اما قوی باید سرود
از نـیاز دنـیـوی که بی‌نـیازم کرده است           پس به شوق هدیه‌های اخروی باید سرود
«کربلا خواهی اگر از زینب کبری بگیر»           این غزل را پشت مرز خسروی باید سرود
در تـمام عـمر تـسلـیم ولایت بـوده است           دفتری از این «شکوه پیروی» باید سرود
چـادران مـادر مـا انـقـلابی زیـنـبی ست           سال‌ها از فـتـنه‌های پهـلویی بـاید سـرود
از غروب سرخ عاشورا که روزی بگذریم           از طلوع سـبز صبح مهـدوی باید سرود
اردبیل اهـلیـنده وار آیـری ارادت زینـبه           شعر را شیوا به سبک «منزوی» باید سرود

«آنکه با عشق حسینی گشته همدم زینب است
آنکه با سرّ شهادت بوده محرم زینب است»
لطـف بـسیـارش گـدای آسـتـانـم می‌کـنـد           دست اعجـازش سـلـیـمان زمانم می‌کـند
بـا تـولا بـا تـبـرّا ایـن دو بـال عــاشـقـی           شـور عـشقـش رهـسپار آسـمـانم می‌کـند
عشق بیماری است یک بیماری فوق جنون           عـاقـبت رسـوای نزد این و آنـم می‌کـنـد
عشق گاهی یک چمدان دل شده سوی حرم           عشق کم کم عـاشـقی بی‌خانـمانـم می‌کند
عشق سر بندی به پیشانی من می‌بـندد و           شب به شب در زیـنبـیه دیده بانم می‌کند
بی‌گمان مویی که من با عشق او کردم سپید           میرسد روزی که در محشر جوانم می‌کند
عشق من را حنجره‌ای کـربلایی می‌دهد           عـشق روزی صادق آهـنگـرانم می‌کـند
عشق من را می نشاند بر فراز منبر و…           شصت و نه شب نذر زینب روضه خوانم می‌کند
کربلا با چشم خود دیده است زینب پیر شد           غـصۀ قـد کــمـان آخر کـمـانـم مـی‌کـنـد

هر دل آشفته‌ای که غرق در تاب و تب است
بی‌قـرار روضـۀ بی‌مـادریّ زیـنب است

جـرم من را نـنویسید که ساغـر زده‌ام            بـنـویـسیـد که امشب دو بـرابـر زده‌ام
مست بودم که چنین باده مکرّر زده‌ام            گرچه یک بار فقط میکده را در زده‌ام

شصت و نه بار ز میخانه جواب آمده است
ذره در چشم کریمان به حساب آمده است

در عریضه نـنوشتم که دوا می‌خواهم            نان من کم شده یا آب و هوا می‌خواهم
نـنوشـتـم صلـۀ شعـر عـبـا می‌خـواهـم            شصت و نه بار نوشتم که تو را می‌خواهم

شصت و نه قطره اشکم که چکیدم امشب
شصت و نه مرتـبه باید بنویـسم زینب

آن خـدایی که ازل پایه پـیونـد گذاشت            گریه را مرحـلـۀ آخر لبـخـند گـذاشت
نام مـیلاد تو را گریه یک بند گذاشت            به خدا اسم تو را نیز خـداوند گـذاشت

خـواسـت جــام اسـد الله لـبـالـب بـاشـد
امر فـرمود که او صاحب زینب باشد

زینت زینت دنیا چه کسی غیر تو بود            سورۀ کوثر مولا چه کسی غیر تو بود
دومیـن اَمِّ ابیهـا چه کسی غـیر تو بود            نه، بگو مادر زهرا چه کسی غیر تو بود

تو خدیجه شده‌ای نه تو پیـمـبر شده‌ای
مـادرِ مـادر و بـابـا و بـرادر شــده‌ای

شأنت این بود برای پـدرت نـاز کـنی            با هـمان دیـده بسته سخـن آغـاز کـنی
عـشق را پیـش نگـاه هـمه ابـراز کنی            چشم خود را به روی کعبه فقط باز کنی

قبله‌ای نیست تو را غیر دو ابروی حسین
جز تو ما را نبرد هیچ کسی سوی حسین

کم نوشتم اگر از تو قلمم محرم نیست            کم نوشتم ولی از لطف نوشتی کم نیست
بی‌تو ایمان من و اهل زمین محکم نیست            آنکه در وصف تو شعری نسرود آدم نیست

آدم آن است که از عشق تو دیوانه شود
تا ابد حلقه به گوش در این خانه شود

کـمـرت پیـش کـسی خـم نـشد الا، الله            پنج خورشید به دور تو بگردند ای ماه
می‌روی، پشت سرت راه می‌افـتد ناگاه            ذکـــر لا حَـــولَ وَ لا قُــــوَّةَ الا بِــالـلـه

پنـج تـن دور سر تو صـدقـه گـردانـند
مـا هـمه بـنده و این قـوم خـداونـدانـند

خطبههایت سنـدی بود که دریـا بودی            فـوق ادراک هـمه عـرش معـلا بودی
هـرکجا بود حـسین تو هـمانـجا بـودی            آنچه خوبان هـمه بودند تو تنهـا بودی

شب میـلاد تو چـشم من اگـر تَـر بوده
چون که این اشک ثوابش دو برابر بوده

ای کـه پـیـغــامـبـر واقـعــۀ دردی تـو            زن ولی مردتر از مردتر از مردی تو
کربلا را به خـدا کرب‌و‌بـلا کردی تو            بَـرِّه را از دهـن گــرگ درآوردی تـو

گرگهـا پـیـرهـن یـوسفـتـان را بـردنـد
تو نبـودی هـمۀ اهـل حـرم مـی‌مـردند

نماز عـشق به پا می‌کـنم به نام حسین            به نای سیـنه نـوا می‌کنم به نام حسین
تو زینـبی و همه قـاصرند از وصفت            کتاب عشق تو وا می‌کنم به نام حسین

به نـام دلـبـرت اذن دخـول مـی‌گـیـرم            طواف کوی تو را می‌کنم به نام حسین
به نام نـامی معـشوق شهره‌اند عـشاق            تو را همیشه صدا می‌کنم به نام حسین
من از تو یاد گرفـتم چـنین عـبادت را            میان سجـده دعـا می‌کـنم به نام حسین
قسم به سجدۀ تو اعـتقـاد من این است            نـماز سوی خـدا می‌کـنم به نام حـسین
تو آمدی که بگـویی بـرای قـرب خـدا            وجود خویش فـدا می‌کنم به نام حسین
دمشق و کرببلا هر دو تربت عشق است
شب ولادت نور، وقت صحبت عشق است
خــدا عـنـان دل مـا بـه دسـت تـو داده            اسـیــر و رام تــو امـا ز غــیــر آزاده
اگـر پـیـالـۀ مـا بـوی چـشـم تو گـیـرد            شـود بـرای هـمـیـشـه لـبـالـب از بـاده
نـوای زین ابـی را به هـرکسی ندهـند            که ایـن مـدال فـقـط گـردن تـو افـتـاده
چنان سگی به در خـانـه‌ات ببـنـد مرا            که نام صاحب کـلب است نقـش قـلاده
اگرکه بـاز شود دیـده‌ها ز نـور اشک            اگـر قــدم بـگــذاریـم بـیـن ایـن جــاده
به چشم خویش ببینیم پای پرچم عشق            هـنوز با کـمـری راست زینب اسـتاده
خدا شهـود شود بی‌حجاب در دل شب            نـشـسـتـه دخـتـر زهـرا میـان سـجـاده
به بی‌نـظـیـری تو اعـتـراف بایـد کرد
شبیه کعـبه به دورت طـواف باید کرد
زمـان بـوسـه رسیـده کـمی مـدارا کن            رسـیـده‌ای بـغـل یـار، دیـده‌ات وا کـن
در این نگاه برای هـمیشه ای خواهـر            تـمـام حُـسـن خـداونـد را تـمـاشـا کـن
به فکر عبد گنه‌کار باش و یک لحظه            به احترام حسین دست خویش بالا کن
به پشت معجر خود با کمی دعا کردن            تمام شهر پُر از مـور مثـل زهـرا کن
هـمه به یاد خـدیـجـه رخ تو بـوسیـدند            جـلال بانـوی مـکـه دوبـاره احیـا کـن
ببـین چگـونه پدر مست دیـدن تو شده            نظـر به چـهـرۀ پر افـتـخـار مـولا کن
سـلام دخـتـر حـیـدر، شریکـة‌الاربـاب
بـزرگ زاده بیا و گـدای خود دریـاب
کسی که دست توسل بر این سرا بزند            قــدم بـه وادی مـمـنـوعـۀ خــدا بـزنـد
حـرام بـاد به هر عاشـقی که بـی‌اذنت            قـدم بـرای زیـارت بـه کــربـلا بـزنـد
شنـاخـتـی که من از دستهـایـتـان دارم            بعـیـد باشد اگـر دست رد به مـا بـزند
همین کرامتتان شد سبب هر شب و روز            که حـلـقـه دور نگـیـن کـرم گـدا بـزند
تو قرص نان خودت را به سائلی دادی            که حق به خـانۀ تان مُهر هل اتی بزند
تهجّد سحرت بسکه غرق ذات خداست            حـسیـن تکـیـۀ آخـر بر این دعـا بـزند
ازآن دمی که شده احـترامـتان واجـب            به دست‌های شما بوسه مصطفی بزند
ز محضر همه سادات عذر می‌خواهم            اگرکه گـفـتـه‌ام آتـش به قـلب‌ها بـزنـد
خـدا نیاورد آن روز را که در شهری            کـسی به بـی‌ادبـی نامـتان صـدا بـزند
به غیر حضرت زهرا کسی نـمی‌داند
که دست بر گـره مـعـجـر شـما بـزنـد

آیـه‌ای از طـرف جـنّـت الاعـلـی آمـد            هر مـلک سـوی زمین بهـر تماشا آمد

غـنچـۀ خـنـده به روی لـب زهـرا آمد            مژده، ای اهل زمین زینب کبری آمد

اشک شوق علی و ذوق نبی دیدنی است

شب، شبِ رحمت حق است، شبی دیدنی است

میکـده از سر شوق است مرتب گشته            ساغر از کوثر ناب است لـبالب گشته

گوش کن؛ ذکر لب فاطمه زینب گشته            ملک از عطر نفس هاش مقـرب گشته

فـاطمه شاد که باشد همه عـالـم شادند

بـاغ های دو جهـان از نفـسـش آبـادند

زینب از نسل خدیجه است، شرافت دارد            هـیبـتـش فاطمی و رتبۀ عصمت دارد

نـزد ما خـاک قـدم هـاش قـداست دارد           در دل سینه زنان، تخت حکومت دارد

تا قیامت همه محتاج و حقیرش هستیم

پیرو مکتب و در خط و مسیرش هستیم

راهِ بی‌زینب کبری به خدا بی‌راهه است            سالک خالیِ از معرفـتش گمراه است

بی‌سبب نیست که گفتند امین الله است            سـرّ أب بوده و از سرّ سما آگـاه است

حافـظ و محـرم اسرار امـامت، زینب

صاحب حکمت و دریای بصیرت، زینب

خطبه‌اش مثل علی، فن بیانش غوغاست            صاحب علم لدنی است شبیه زهراست

نائب فـاطمه در واقـعـۀ عـاشـوراست            یک تـنـه آیـنـۀ پنج تن اهـل کـسـاست

گرچه گـفـتـنـد به او عـابـدۀ آل عـلـی

کل عمرش همه جا بود به دنبال ولی

در صف اول هر معرکه حاضر بودن            کوه غـم، کوه بلا دیـدن و شاکـر بودن

کم نیاوردن و جنگـیدن و صابر بودن            همه جا در پی تعـظـیـم شعـائـر بودن

زینب است و همه محتاج به نورانیتش

جـمـع هـا والـه و دلـدادۀ وحـدانـیـتـش

ما نمردیم کسی صحبت غـارت بکـند            ما نـمـردیم کـسی بـاز خـبـاثـت بکـنـد

داعشی سمت حرم قصد عزیمت بکند            یا که در خواب اگر فکر جسارت بکند

سر آن نطفه حرام از رگ گردن بزنیم

تا بـدانـند هـمـه عـبـد سـرای حـسنـیـم

همه هستـیم گـدای حـرمت بی‌بی جان            هـمـۀ ما به فـدای حـرمت بی‌بی جـان

ما کجا؛ کرب و بلای حرمت بی‌بی جان            خوش به حال شهدای حرمت بی‌بی جان

دور ماندیم رفیقان... سرمان رفت کلاه

رانده از سوی بهشتیم و پی بـذر گـناه

هرکس که در این میکده نوکر شده باشد            ننگ است که دلواپس محشر شده باشد

بی‌ساغر و می مست شود در همۀ عمر            با یار اگر عمر کسی سر شده باشد

من معتقدم خوب تر از مرغ بهشت است            هر کس که درین بام کبوتر شده باشد

این چشم طمع داشتن ما فقرا هست            زیر سر لطفی که مکـرر شده باشد

دنـیـا و قـیـامـت گــرۀ کـور نــدارد            هر مرد و زنی سائل این در شده باشد

حاجت نگرفتن ز خداوند زیان است            روزی که علی صاحب دختر شده باشد

جن و مـلـک و انـس شد آوارۀ زیـنب

عـالـم هـمـه پــروانـۀ گـهـوارۀ زیـنـب

عشق حسنین و علی و فاطمه زینب            هم مومنه هم عارفه هم عالمه زینب

از روز ازل دشمن هر ضد ولایت            تا روز ابد بانـوی بـی‌واهـمه زینب

هر جا برود ظلم فراری است از آنجا            داده است به هر غائله‌ای خاتمه زینب

مُردند حـسودان و ندیدند شکـستـش            شد خلـق حـمـاسه هـنـر دائمِ زیـنب

از منـظـر آنانکه رسیـدنـد به جایی            صاحب نفس آن است که شد خادمِ زینب

در مذهب عشاق محال است بمیرد            آن کس که شب و روز کند زمزمه زینب

خـوبان همگی شاعر و مداح حـریمش

کرده است قـیامت نفـس گـرم سلیـمش

ای ماه شب حیدر و هم صحبت زهرا            ای وارث صبر علی و عفّت زهرا

هم مریمی هم آسیه هم هاجر و حوا            تو زینبی و معجـزۀ حضرت زهرا

جز فاطمه کس لایق بر مادری‌ات نیست            اثـبات شده بار دگر عـصمت زهرا

شد دار و ندارت همگی خرج امامت            حقّا که تویی حـاصل تربـیت زهـرا

بـیچـاره شد از طاقـت تو نسل امیه            در روح بـلـنـد تو بود هـمّت زهـرا

در مکتب تو یاد گرفته است محبّت            هرکس که مسلمان شده با زحمت زهرا

هر کس شده شیدای حسین، عاشق حیدر

گشته است نمک گیر شما دختر و مادر

فردوس کجا، حال و هوای حرم تو            دیوانه کـننده است صفـای حـرم تو

هم بوی نجـف آید و هم بـوی مدینه            هم بوی حسین از همه جای حرم تو

چیزی نشود کـم ز مقـام تو اگر که            مـا را بـنـویـسـنـد گـدای حــرم تــو

ای عمۀ سادات! من از دست زمانه            دلگـیـرم و مـحـتـاج هـوای حرم تو

باید که بسوزیم درین آتش حـسرت            ما که نـشـدیـم از شـهـدای حـرم تو

ای وای ازین نفس ازین بی‌سر و پایی            ای وای نــمـردیـم بـرای حــرم تـو

کن قـسمت مان حال و هـوای شهدا را

لبـریـز کن از شوق شهـادت دل ما را

تو زینـبی و شـمع شبـستان حسیـنی            از عالم ذر بی‌سـر و سامان حسینی

زهـرا سپـر جـان عـلـی بود همیشه            تو نایـب زهـرا، سپـر جـان حسینی

هرکس که حسینی است، نمک گیر وفایت            تو واسـطـۀ لطـف فـراوان حـسیـنی

در مدح تو این بس ز ازل تا ابد الدهر            سر سلـسلـه حـلـقـۀ یـاران حـسیـنی

لبخـنـد زدی وقت ولادت به بـرادر            شد بر همه اثبات که حیران حسینی

از موقع میلاد سرت گرم حسین است            هر لحظه تو دلواپس هجران حسینی

ای کـاش نمی‌دیـد دو چـشـمـان تر تو

شـد نـیـزه نـشیـن سایۀ بـالای سـر تو

نــازم قـــدم نــایــبــة الــزهـــرا را            مــاه حـــرم انــســیــة الــحــورا را

مـیـلاد شـریکـة الحـسین آمده است            تـعـظـیـم، امــام بـعـد عـاشــورا را

**************

سـرمـایـۀ آل مـصـطـفـایـی، زیـنب            آرامـش جـان مـرتـضـایـی، زیـنب

هم کوثرِ زهرایی و هم عشق حسین            تو یک تـنه لـشگـر خـدایـی، زینب

**************

ما ریـزه خـورِ قـدیـم زیـنب هستـیم            جـزو سـپـه عـظـیـم زیـنب هستـیـم

شیعـه است مدافـع حـرم، با جانـش            ما جان به کـف حـریم زینب هستیم

**************

ای شیعـه به اقـتـدار زینب صلوات            هر روز به روزگار زینب صلوات

با اوست که دل در انتظار مهدیست            بفـرست به افـتخـار زیـنب صلوات